Loslaten

Vasthouden en loslaten. We zijn er maar druk mee, van de wieg tot het graf. Als baby is het belangrijk om de aandacht van je verzorger te krijgen en vast te houden, net zolang tot je gevoed en tevreden bent. Maar algauw begint dan het eerste loslaten voor jou als moeder: een logeerpartijtje of een dagje naar de crèche. Het grote Loslaten is begonnen.
Als peuter word je met zachte hand geleid, maar toch enigszins al losgelaten, op weg naar zelfstandigheid. En dan volgt de peuterspeelzaal, de basisschool. En ineens is je kind al op een leeftijd dat je hem soms los moet laten in situaties die jij niet meer in de hand hebt. Je kunt nog wel een beetje nagaan of de omgeving tenminste veilig is waar je kind verblijft, maar daar houdt het vaak wel mee op. Hij gaat mee op kamp en jij zit thuis te hopen dat ie het leuk heeft en alsjeblieft maar geen heimwee heeft. Toch maar loslaten.
Dan volgt het voortgezet onderwijs. Daar gaat je kind met een zware rugtas op een nieuwe fiets naar een onbekende omgeving. En met een beetje geluk gunnen ze je een kijkje in hun belevingswereld,  maar soms ook niet. Dan antwoorden ze op jouw vraag ‘hoe was je dag op school’ alleen maar met ‘saai’, of in het gunstigste geval ‘leuk!’. Wederom loslaten dus.

Maar we zijn er nog lang niet. Want we hebben dan nog maar net de eerste twaalf jaar van een mensenleven gehad. En zelf ben je misschien nog maar rond de 40 dus ook nog jaren voor de boeg waarin er nog genoeg los te laten valt!
Als volwassene, als ouder wil je het beste voor je kind. Daar heb je soms een duidelijke mening over. Maar je kind heeft andere ambities. Of heeft helemaal geen zin in het bouwen aan z’n toekomst op dat moment. Maar je wilt zo graag die topfunctie voor hem, én natuurlijk dat bijbehorende hoge salaris! Want dat is toch het beste! Toch? Maar je kind bekijkt het anders en wil een andere koers varen. Het beste is dus niet altijd het hoogst haalbare op de maatschappelijke ladder, maar het uiteindelijke geluk van je kind. Maar weer loslaten dus. En aan de zijlijn klaarstaan om een helpende hand te bieden als ze wat averij oplopen.

Met een beetje geluk heb je je ouders nog. Misschien zijn ze op leeftijd, niet helemaal meer zo vitaal, maar toch. Heb je dát lastige ‘loslaten’ tenminste nog niet mee hoeven maken. Maar…  soms doorkruist het sterven van een ouder je leven veel eerder.  Als je op de basisschool zit bijvoorbeeld en je alleen maar druk bent met overgaan naar de volgende klas en bij je klasgenoten horen. Je snapt er niks van. Je hebt nog amper geleerd vast te houden, laat staan los te laten. Want jij bent degene die vastgehouden wordt en er viel nog maar weinig los te laten voor je. En dan nog wel meteen één van je ouders!

Pas als je zelf wat ouder bent en al eens een dierbare hebt verloren, wordt het je vanzelf duidelijk. Vasthouden en loslaten. Zo werkt het dus. Vreugde en verdriet, onlosmakelijk met elkaar verbonden.  En zo kom ik aan het einde van mijn verhaal over loslaten, een leven lang van geboorte tot de dood. Klein loslaten als je een kind uitzwaait dat naar school fietst en groot loslaten als een dierbare sterft. Want iemand door de dood los te moeten laten is in mijn beleving het hoogste loslaten.

Over het algemeen straalt  ‘loslaten’  vertrouwen uit en de ander wordt er uiteindelijk beter van. Op tijd loslaten is een mooi cadeau dat je kunt geven en ontvangen. Dan pas is er vertrouwen in de toekomst. Een toekomst van vasthouden en loslaten.

 

Beste lezers, vier het leven!
Wilt u meer weten, kijk gerust eens rond op mijn site, vraag wat informatie aan of een offerte:

 

NEEM CONTACT OP                    OFFERTE AANVRAGEN