Hij was m’n beste vriend

Wanneer iemand overlijdt gaan onze gedachten en medeleven meestal uit naar kinderen, partner of ouders van de overledene.  Ik bedoel, dat je vaak iemand condoleert met het verlies van man of vrouw, vader of moeder, opa of oma. Maar staan we wel eens stil bij het verdriet dat je kunt hebben door de dood van je broer? Of de dood van je buurman?

Ze deden alles samen. Regelmatig haalde de één voor de ander de kastanjes uit het vuur als ze rottigheid uitgehaald hadden. En nog wat later ‘dubbel daten’ en met z’n vieren op pad. Rond hun dertigste zijn ze samen een bedrijf gestart. Ze hebben vanaf dat moment nog ruim vijfentwintig jaar samen op de steiger gestaan. Ze konden lezen en schrijven met elkaar. En ongemerkt brachten ze meer tijd met elkaar door dan met hun echtgenotes… En nou staat ie zomaar ineens naast een kist. De kist waar z’n broer in ligt. Hij heeft het gevoel dat ie een klap met een steigerpijp gehad heeft. De afgelopen dagen waren ronduit bizar; zo staan ze woensdag samen nog een dakkapel op z’n plek te hijsen, nu staat ie in de woonkamer van z’n broer naast zijn kist. Hij is verdoofd van verdriet, maar moet sterk zijn voor zijn schoonzus en de kinderen van zijn broer. Maar hij is z’n aller-allerbeste vriend kwijt.

Iedere ochtend kijkt ze even door het raam aan de voorkant van zijn huis om te zien of Theo weer op zijn stoel bij de eettafel zit. Ze zwaaien even naar elkaar. Zo van ‘alles oké hier hoor!’. Natuurlijk mag ze ook meerijden als ze op woensdagmiddag naar de soos gaan om te kaarten. Niet dat ze ‘wat hebben’ hoor. Gewoon, een beetje gezelschap en elkaar nalopen. Goed naoberschap zouden ze in de Achterhoek zeggen. En nu zijn Theo’s kinderen al een paar dagen in de weer om zijn begrafenis te regelen. Ze doet geen oog dicht en piekert hoe het nu allemaal verder moet. Ineens bekruipt haar hetzelfde gevoel dat ze had toen haar man overleed. Een gevoel van ontreddering, in de steek gelaten. De eenzaamheid valt als een zware deken over haar heen…

 Geen echtgenoot, geen vader van hen. Maar ook déze mensen worstelen met een intens verdriet. Zo maar twee voorbeelden van ‘niet erkend verdriet’. Verdriet waar de buitenwereld zelden bij stilstaat.

Iedereen heeft recht op rouwen. Laten we hen óók es vragen hoe het gaat.

Beste lezers, vier het leven! Wilt u meer weten, kijk gerust eens rond op mijn site, vraag wat informatie aan of een offerte:

 

NEEM CONTACT OP                    OFFERTE AANVRAGEN