Cadeautjes

Het is weer de tijd van cadeautjes. De winkels puilen al weer uit van de kruidnootjes en het inpakpapier. En als je even langs de Intratuin gaat voor een nieuw kamerplantje, schittert de kerstsfeer je van alle kanten tegemoet. Jawel, de tijd van Sinterklaas en Kerst. En hoewel ons gezin niet erg actief is op dat gebied, ontkom ik door alle winkel-druk ook niet aan het gevoel van ‘hadden we niet…’  ‘zullen we nog… ‘  Maar dan denk ik weer aan de paniek (want enórm gebrek aan inspiratie) voor het maken van zo’n surprise, waar je op dat moment natuurlijk niet de juiste spullen voor in huis hebt en het uiteindelijk een onherkenbaar gedrocht wordt door onkunde en tijdsdruk. En dan ga ik gauw weer over tot de orde van de dag. Gelukkig had ik altijd nog wel een plekje in de kast over om een goed gelukte (gekregen) surprise te bewaren en het volgende jaar hiermee te shinen in een ander sinterklaas-gezelschap…  maar dat terzijde. 
Kortom, ik verlang niet terug naar de tijd dat de groepsdruk te hoog was en ik toch zwichtte om HET te vieren. Kijk die gedichten, daar draaide ik mijn hand nou weer niet voor om. Tja, je kan niet alles hebben.

Dan maar over op de andere ‘cadeautjes’ die ik regelmatig krijg en – naar mijn bescheiden mening – ook geef. Ik geef, door het begeleiden van een uitvaart naar beste kunnen, veel families op mijn manier een cadeautje. Zodat ze in ieder geval aan hun verdriet toekomen om degene die ze moeten missen. Zonder dat ze terug moeten kijken met wrevel om de praktische missers die er waren. Te vaak hoor ik gaandeweg hoeveel leed en boosheid er is ontstaan bij een eerdere uitvaart. En vaak niet eens om de kosten, maar bijna altijd om het niet goed communiceren of gebrek aan oprechte aandacht. Omdat bijvoorbeeld niet overlegd is hoever de kist gaat zakken, om maar een topper onder de missers te noemen. Veel kinderen vinden het helemaal dalen van de kist bijzonder traumatisch. Jammer genoeg nemen ze dit hun hele leven mee en hoor ik dit vaak terug in de uitvaartweek; volwassen mensen die met spijtige gevoelens zijn blijven zitten. Ze zijn me gelukkig vaak erg dankbaar voor de erkenning en oprechte aandacht die ze krijgen door zoveel mogelijk wél te overleggen. Hun dankbaarheid voelt voor mij dan weer als een cadeautje.

En onlangs vroeg een jonge moeder wiens vader was overleden me, wat ze tegen haar kleine kinderen moest vertellen over de dood van hun opa. Ik haast me dan te zeggen: zeg niet dat opa slaapt! Want je kind zou bang kunnen worden als jij gaat slapen en net als opa niet meer wakker zal worden. Zeg gewoon eerlijk dat opa dood is. En in overleg zorg ik dan voor een passend boekje om met hen te lezen en een kleurboekje waarin het hele uitvaartverhaal spelenderwijs verteld wordt. De jonge moeder vertelde me later dat het prima gaat met de kleintjes. Ze speelden gewoon met elkaar naast opa die in de woonkamer opgebaard was. Dat voelde ook als een cadeautje voor me.

Nu zou het lijken alsof alles altijd helemaal perfect verloopt, maar hé… dat zou wel heel erg mooi zijn! Bij mij stond ook de geluidsinstallatie eens niet goed ingesteld op een begraafplaats en was m’n telefoon een keer te horen tegen alle voorzorgsmaatregelen in… Maar gelukkig tot op heden geen blijvende ‘schade’ waar over 30 jaar nog over gesproken wordt (hoop ik)!

Fijne voorbereiding voor de feestdagen gewenst. Geniet vooral van elkaars gezelschap.

 

Beste lezers, vier het leven! Wilt u meer weten, kijk gerust eens rond op mijn site, vraag wat informatie aan of een offerte:

 

NEEM CONTACT OP                    OFFERTE AANVRAGEN